اشعار بهاری در وصف بهار

]b]اول دفتر بنام ایزد دانا
خواجه حافظ شیرازی میفرماید:
سلامي چو بوي خوش اشنايي / برآن مردم ديدهﺀ روشنايي
درودي چو نور دل پارسايان / بدان شمع خلوتگه پارسايي

و اما بعد
معروض راي برادران جاني، دوستان روحاني و ياران نيك پيماني مي دارد كه اندكي بيش تا آغاز بهار و بهاران باقي نيست.زمستاني مي گذرد و بوي باد نوروزي دگربار مشاممان را مي نوازد:
برخيز كه مي‌رود زمستان / بگشاي در سراي بستان

در ادب و فرهنگ ايران زمين همچو آن مردمان پاك روشن ضمير، بهارو نوروز جايگاهي والا و ديرين داشته و دارد.
در اين مجال با ياري ياران نيك كردار و نيك انديش برآن خواهيم بود كه تا شاخ گلي از گلستان هميشه جاويد شعر و ادب پارسي را به محضر دوستان و دوستداران ايران تقديم كنيم.
از تمامي دوستان ديرين مي خواهم كه زيباترين و دل انگيزترين اشعار شاعران پارسي گوي را در وصف بهار و نوروز يافته ، به قلم طبع نگاشته وبه الوان جان نواز آراسته و در اين مجال عرضه دارند.

روز و روزگار بر شما خوش، نوروز مبارك و بهار عمرتان پاينده باد. [/b]

Last edited by yady on Mon Mar 08, 2010 5:37 pm; edited 1 time in total

بامدادان كه تفاوت نكند ليل و نهار
خوش بود دامن صحرا و تماشاى بهار

صوفى، از صومعه گو خيمه بزن بر گلزار
كه نه وقت است كه در خانه بخفتى بيكار

بلبلان، وقت گل آمد كه بنالند از شوق‏
نه كم از بلبل مستى تو، بنال اى هشيار

آفرينش همه تنبيه خداوند دل است‏
دل ندارد كه ندارد به خداوند اقرار

اين همه نقش عجب بر در و ديوار وجود
هر كه فكرت نكند نقش بود بر ديوار

كوه و دريا و درختان همه در تسبيح‏اند
نه همه مستمعى فهم كند اين اسرار

خبرت هست كه مرغان سحر مى‏گويند
آخر اى خفته، سر از خواب جهالت بردار

هر كه امروز نبيند اثر قدرت او
غالب آن است كه فرداش نبيند ديدار

تا كى آخر چون بنفشه سر غفلت در پيش‏
حيف باشد كه تو در خوابى و، نرگس بيدار

كه تواند كه دهد ميوه الوان از چوب؟
يا كه داند كه برآرد گل صد برگ از خار؟

وقت آن است كه داماد گل از حجله غيب‏
به درآيد، كه درختان همه كردند نثار

آدمى زاده اگر در طرب آيد نه عجب‏
سرو در باغ به رقص آمده و بيد و چنار

باش تا غنچه سيراب دهن باز كند
بامدادان چون سر نافه آهوى تتار

مژدگانى، كه گل از غنچه برون مى‏آيد
صد هزار اقچه بريزند درختان بهار

باد گيسوى درختان چمن شانه كند
بوى نسرين و قرنفل برود در اقطار

ژاله بر لاله فرود آمده نزديك سحر
راست چون عارض گلبوى عرق كرده يار

باد بوى سمن آورد و گل و سنبل و بيد
در دكان به چه رونق بگشايد عطار؟

خيرى و خطمى و نيلوفر و بستان افروز
نقشهايى كه درو خيره بماند ابصار

ارغوان ريخته بر دكه خضراء چمن‏
همچنان است كه بر تخته ديبا دينار

اين هنوز اول آذار جهان افروز است‏
باش تا خيمه زند دولت نيسان و ايار

شاخها دختر دوشيزه بالغ‏اند هنوز
باش تا حامله گردند به الوان ثمار

عقل حيران شود از خوشه زرين عنب‏
فهم عاجز شود از حقه ياقوت انار

بندهاى رطب از نخل فرو آويزند
نخلبندان قضا و قدر شيرن كار

تا نه تاريك بود سايه انبوه درخت‏
زير هر برگ چراغى بنهند از گلنار

سيب را هر طرفى داده طبيعت رنگى‏
هم بدان گونه كه گلگونه كند روى، نگار

شكل امرود تو گويى كه ز شيرنى و لطف‏
كوزه چند نبات است معلق بر بار

آب در پاى ترنج و به و بادام، روان‏
همچو در پاى درختان بهشتى انهار

گو نظر باز كن و، خلقت نارنج ببين‏
اى كه باور نكنى فى الشجر الاخضر نار

پاك و بى عيب خدايى كه به تقدير عزيز
ماه و خورشيد مسخر كند و ليل و نهار

پادشاهى نه به دستور كند يا گنجور
نقشبندى نه به شنگرف كند يا زنگار

چشمه از سنگ برون آرد و، باران از ميغ‏
انگبين از مگس نحل و در از دريا بار

نيك بسيار بگفتيم درين باب سخن‏
و اندكى بيش نگفتيم هنوز از بسيار

تا قيامت سخن اندر كرم و رحمت او
همه گويند و، يكى گفته نيايد ز هزار

آن كه باشد كه نبندد كمر طاعت او؟
جاى آن است كه كافر بگشايد زنار

نعمتت، بار خدايا، ز عدد بيرون است‏
شكر انعام تو هرگز نكند شكر گزار

اين همه پرده كه بر كرده ما مى‏پوشى‏
گر به تقصير بگيرى نگذارى ديار

نااميد از در لطف تو كجا شايد رفت؟
تاب قهر تو نداريم خدايا، زنهار!

فعلهايى كه زما ديدى و نپسنديدى‏
به خداوندى خود پرده بپوش اى ستار

حيف ازين عمر گرانمايه كه در لغو برفت‏
يارب از هرچه خطا رفت هزار استغفار

درد پنهان به تو گويم كه خداوند منى‏
يا نگويم، كه تو خود مطلعى بر اسرار

سعديا، راست روان گوى سعادت بردند
راستى كن كه به منزل نرسد كج رفتار
سعدی

اومدیم با داش یدی خودمون همراهی کنیم که دیدیم هر چی ما بلدیم اینجا هست
بس که این آق یدی عزیزمون جامع و تکمیل می نویسه
دم شوما گرم

Last edited by kaveh on Mon Mar 08, 2010 5:43 pm; edited 2 times in total

بهار آمد بهار آمد بهار خوش عذار آمد
خوش و سرسبز شد عالم اوان لاله زار آمد

ز سوسن بشنو اي ريحان که سوسن صد زبان دارد
به دشت آب و گل بنگر که پرنقش و نگار آمد

گل از نسرين همي‌پرسد که چون بودي در اين غربت
همي‌گويد خوشم زيرا خوشي‌ها زان ديار آمد

سمن با سرو مي‌گويد که مستانه همي‌رقصي
به گوشش سرو مي‌گويد که يار بردبار آمد

بنفشه پيش نيلوفر درآمد که مبارک باد
که زردي رفت و خشکي رفت و عمر پايدار آمد

همي‌زد چشمک آن نرگس به سوي گل که خنداني
بدو گفتا که خندانم که يار اندر کنار آمد

صنوبر گفت راه سخت آسان شد به فضل حق
که هر برگي به ره بري چو تيغ آبدار آمد

ز ترکستان آن دنيا بنه ترکان زيبارو
به هندستان آب و گل به امر شهريار آمد

ببين کان لکلک گويا برآمد بر سر منبر
که اي ياران آن کاره صلا که وقت کار آمد

مولانا جلال الدين محمد بلخي (ايراني زاد و هميشه ايراني)

--------------------------------------------------------------------------------

ز کوى يار مي آيد نسيم باد نوروزى
از اين باد ار مدد خواهى چراغ دل برافروزى

چو گل گر خرده اى دارى خدا را صرف عشرت کن
که قارون را غلط ها داد سوداى زراندوزى

ز جام گل دگر بلبل چنان مست مى لعل است
که زد بر چرخ فيروزه صفير تخت فيروزى

به صحرا رو که از دامن غبار غم بيفشانى
به گلزار آى کز بلبل غزل گفتن بياموزى

چو امکان خلود اى دل در اين فيروزه ايوان نيست
مجال عيش فرصت دان به فيروزى و بهروزى

طريق کام بخشى چيست ترک کام خود کردن
کلاه سرورى آن است کز اين ترک بردوزى

سخن در پرده مي گويم چو گل از غنچه بيرون آى
که بيش از پنج روزى نيست حکم مير نوروزى

ندانم نوحه قمرى به طرف جويباران چيست
مگر او نيز همچون من غمى دارد شبانروزى

مي اى دارم چو جان صافى و صوفى مي کند عيبش
خدايا هيچ عاقل را مبادا بخت بد روزى

جدا شد يار شيرينت کنون تنها نشين اى شمع
که حکم آسمان اين است اگر سازى و گر سوزى

به عجب علم نتوان شد ز اسباب طرب محروم
بيا ساقى که جاهل را هنيتر مي رسد روزى

مى اندر مجلس آصف به نوروز جلالى نوش
که بخشد جرعه جامت جهان را ساز نوروزى

نه حافظ مي کند تنها دعاى خواجه تورانشاه
ز مدح آصفى خواهد جهان عيدى و نوروزى

جنابش پارسايان راست محراب دل و ديده
جبينش صبح خيزان راست روز فتح و فيروزى

فريدون مشيري
........................................
]color=cyan]بوی باران، بوی سبزه، بوی خاک
شاخه های شسته، باران خورده، پاک
آسمان آبی و ابر سپيد
برگهای سبز بيد
عطر نرگس، رقص باد
نغمه و بانگ پرستوهای شاد
خلوت گرم کبوترهای مست
نرم نرمک ميرسد اينک بهار
خوش بحال روزگار …
خوش بحال چشمه ها و دشتها
خوش بحال دانه ها و سبزه ها
خوش بحال غنچه های نيمه باز
خوش بحال دختر ميخک که ميخندد به ناز
خوش بحال جان لبريز از شراب
خوش بحال آفتاب …
ای دل من، گرچه در اين روزگار
جامهء رنگين نمی‌پوشی به كام
بادهء رنگين نمی‌نوشی ز جام
نقل و سبزه در ميان سفره نيست
جامت از آن می كه می‌بايد تهی است
ای دريغ از «تو» اگر چون گل نرقصی با نسيم
ای دريغ از «من» اگر مستم نسازد آفتاب
ای دريغ از «ما» اگر کامی نگيريم از بهار …
گر نکوبی شيشهء غم را به سنگ
هفت رنگش ميشود هفتاد رنگ …[/color]

بهار آمد بهار آمد ، سلام آورد مستان را
از آن پیغامبر خوبان پیام آورد مستان را
زبان سوسن از ساقی کرامت ها ی مستان گفت
شنید آن سرو از سوسن ، قیام آورد مستان را
زاول باغ در مجلس نثار آورد آنگه نقل
چو دید از لاله کوهی که جام آورد مستان را
سقاهم ربهم خوردند و نام و ننگ گم کردند
چو آمد نامه ساقی چه نام آورد مستان را
درآ در گلشن باقی ، برآ بر بام ، کان ساقی
ز پنهان خانه غیبی پیام آورد مستان را
چو خوبان حُله پوشیدند درآ در باغ و پس بنگر
که ساقی هرچه درباید تمام آورد مستان را
که جانهارا بهار آورد و ما را روی یار آورد
ببین کز جمله دولتها کدام آورد مستان را !
زشمس الدین تبریزی به ناگه سافی ِ دولت
به جام خاص سلطانی مدام آورد مستان را

آمد نوروز هم از بـامداد // آمدنش فرخ و فرخنده بـاد
بازجهان خرم وخوب ايستاد // مردزمستان وبهاران بزاد
زابر سيه روي سمنبوي راد،
گیتی گـرديد چـو دارالقرار
روي گل سرخ بياراستند // زلفـك شمشاد بـپيراستند
كبكان بر كوه به تك خاستند // بلبلكان زيروستا خواستند
فاختگان همبر بنشاستند
نايزنان بر سر شاخ چنار
لاله به شمشاد برآميختند // ژاله به گلنار در آويختند
برسر آن مشك فروبيختند // وز بر اين در فروريختند
نقش و تمائيل برانگيختند
از دل خاك و دورخ كوهسار
قمريكان ناي بياموختند // صلصلكان مشك تبت سوختند
زرد گلان شمع برافروختند // سرخ گلان ياقوت اندوختند
سرو بنان جامه نو دوختند
زينسو و زانسو به لب جويبار
بلبلكان بر گلكان تاختند // آهوكان گوش برافراختند
گورخران ميمنه ها ساختند // زاغان گلزار بپرداختند
بيدلكان جان و روان باختند
بـا تركـان چگـل و قندهـار
باز جهان خرم و خوش يافتيم // زي سمن و سوسن بشتافتيم
زلف پريرويـان برتـافتيم // دل ز غم هـجران بشكـافتيم
خوبتر از بوقلمون يافتيم
بـوقلمونيهـا در نـوبهـار
پيكر در پيكر بنگاشتيم // لاله بر لاله فروكاشتيم
گيتي را چون ارم انگاشتيم // دشت به ياقوت تر انباشتيم
باز به هر گوشه برافراشتيم
شـاخ گل و نسترن آبـدار
باز جهان گشت چو خرم بهشت // خويد دميد از دوبناگوش مشت
ابر به آب مژه در روي كشت // گل به مل و مل به گل اندر سرشت
باد سحرگاهي ارديبهشت
كرد گل و گوهر برما نثار
صحرا گويي كه خورنق شده ست // بستان همرنگ ستبرق شده ست
بلبل همطبع فرزدق شده ست // سوسن چون ديبه ازرق شده ست
باده ي خوشبوي مروق شده ست
پـاكتر از آب و قـويـتـر ز نـار
مرغ نبيني كه چه خواند همي // ميغ نبيني كه چه راند همي
دشت نبيني به چه ماند همي // دوست نبيني چه ستاند همي
باغ بتان را بنشاند همي
بر سمن و نسترن و لاله زار
***
منوچهري دامغاني

دست قبا در جهان نافه گشای آمده است
بر سر هر سنگ باد غالیه‌سای آمده است
ابر مشعبد نهاد پیش طلسم بهار
هر سحر از هر شجر سحر نمای آمده است
لاله ز خون جگر در تپش آفتاب
سوخته دامن شده است لعل قبای آمده است
بلبل خوش نغمه زن هست بهار سخن
بین که عروس چمن جلوه نمای آمده است
فاخته در بزم باغ گوئی خاقانی است
در سر هر شاخسار شعر سرای آمده است

خاقانی

ساقیا آمدن ِ عید مبارک بادت
وان مواعید که کردی مرواد از یادت
در شگفتم که درین مدت ِ ایام ِ فراق
بر گرفتی ز حریفان دل و دل می دادت
برسان بندگی ِ دختر ِ رز گو به در آی
که دم و همت ِ ما کرد زبند آزادت
شادی ِ مجلسیان در قدم و مقدم ِ تست
جای ِ غم باد مر آن دل که نخواهد شادت
شکر ِ ایزد که زتاراج ِ خزان رخنه نیافت
بوستان ِ سمن و سرو و گل و شمشادت
چشم بد دور کز آن تفرقه ات باز آورد
طالع نامور و دولت ِ مادر زادت
حافظ از دست مده دولت ِ این کشتی ِ نوح
ور نه طوفان ِ حوادث ببرد بنیادت

آمد بهار خرم با رنگ و بوی طیب
با صد هزار زینت و آرایش عجیب
شاید که مرد پیر بدین گه جوان شود
گیتی بدیل یافت شباب از پی مشیب
چرخ بزرگوار یکی لشگری بکرد
لشگرش ابر تیره و باد صبا نقیب
نقاط برق روشن و تندرش طبل زن
دیدم هزار خیل و ندیدم چنین مهیب
آن ابر بین که گرید چون مرد سوگوار
و آن رعد بین که نالد چون عاشق کثیب
خورشید ز ابر تیره دهد روی گاه گاه
چونان حصاریی که گذر دارد از رقیب
یک چند روزگار جهان دردمند بود
به شد که یافت بوی سمن را دوای طیب
باران مشک بوی ببارید نو بنو
وز برف برکشید یکی حله قصیب
گنجی که برف پیش همی داشت گل گرفت
هر جو یکی که خشک همی بود شد رطیب
لاله میان کشت درخشد همی ز دور
چون پنجه عروس به حنا شده خضیب
بلبل همی بخواند در شاخسار بید
سار از درخت سرو مر او را شده مجیب
صلصل بسر و بن بر با نغمه کهن
بلبل به شاخ گل بر بالحنک غریب
اکنون خورید باده و اکنون زیید شاد
که اکنون برد نصیب حبیب از بر حبیب


رودکی

[b]صبحم از مشرق برآمد باد نوروز از یمین
عقل و طبعم خیره گشت از صنع رب العالمین
با جوانان راه صحرا برگرفتم بامداد
کودکی گفتا تو پیری با خردمندان نشین
گفتم ای غافل نبینی کوه با چندین وقار
همچو طفلان دامنش پرارغوان و یاسمین
آستین بر دست پوشید از بهاربرگ شاخ
میوه پنهان کرده از خورشید و مه در آستین
باد گل‌ها را پریشان می‌کند هر صبحدم
زان پریشانی مگر در روی آب افتاده چین
نوبهارازغنچه بیرون شد به یک تو پیرهن
بیدمشک انداخت تا دیگر زمستان پوستین
این نسیم خاک شیرازست یا مشک ختن
یا نگار من پریشان کرده زلف عنبرین
بامدادش بین که چشم از خواب نوشین برکند
گر ندیدی سحر بابل در نگارستان چین
گرسرش داری چو سعدی سربنه مردانه وار
با چنین معشوق نتوان باخت عشق الا چنین [/b]

دم شوما گرم
ما هم چپ و راست پارازیت می فرستیم میون اشعار زیبای شوما

این پارازیت نیست بلکه الطاف شماست
گر بزنی یا بنوازی رواست .

چون بگیتی هر چه می‌آید روان خواهد گذشت
خرم آنکس کونکو نام از جهان خواهد گذشت
مهر جانی وبهاری کایدت خوش باش ازانک
چند بعد از تو بهار و مهر جان خواهد گذشت
خسرو بستان متاعی در دکان روزگار
کین بهار عمر ناگه رایگان خواهد گذشت

دهلوی

]b]مانده تا برف زمين آب شود.
مانده تا بسته شود اين همه نيلوفر وارونه چتر.
ناتمام است درخت.
زير برف است تمناي شنا كردن كاغذ در باد
و فروغ تر چشم حشرات
و طلوع سر غوك از افق درك حيات.
مانده تا سيني ما پر شود از صحبت سمبوسه و عيد.
در هوايي كه نه افزايش يك ساقه طنيني دارد
و نه آواز پري مي رسد از روزن منظومه برف
تشنه زمزمه ام.
مانده تا مرغ سرچينه هذياني اسفند صدا بردارد.
پس چه بايد بكنم
من كه در لخت ترين موسم بي چهچه سال
تشنه زمزمه ام؟
بهتر آن است كه برخيزيم
رنگ را بردارم
روي تنهايي خود نقشه مرغي بكشم.[/b]

سهراب سپهري

بوی گل نرگس؟
- نه،
که بوی خوش عيد است!
شو پنجره بگشا،
که نسيم است و نويد است.
رو خار غم از دل بکن، ای دوست،
که نوروز
هنگام درخشيدن گلهای اميد است.
بر لالهء از برف برون آمده بنگر،
چون روی تو، کز بوسه من سرخ و سپيد است.
با نقل و نبيدم نبود کار، که امروز
روی تو مرا عيد و لبت نقل و نبيد است.
گر با دل خونين، لب خندان بپسندی
با من بزن اين جام، که ايام، سعيد است!

فريدون مشيری

[You must be registered and logged in to see this image.]
[You must be registered and logged in to see this link.]

Last edited by yady on Sat Apr 10, 2010 10:46 am; edited 1 time in total

[b]مي خواستم به پاي تو تقديم جان کنم
بختم چنين نخواست که کاري چنان کنم‏

چون ساغر بلور شکستم به خاره سنگ
تا در تو از اسف اثري امتحان کنم‏

گفتي که حيف! گفتمت آري، ولي هنوز‏
دارم غنيمتي که تو را شادمان کنم‏

بر خرده هام گر نگري هر شکسته را‏
در پرتو نگاه تو رنگين کمان کنم

جز ساعد شکسته چه مي آيدم به کار
تا با نواي عشق، ني از استخوان کنم!‏

دير آمدي، اگر چه بهارم ز شاخه ريخت
شادا خزان که ميوه تو را ازمغان کنم

مي خواهمت، که خواستني تر ز هر کسي
کو واژه اي که ساده تر از اين بيان کنم؟

تنها نه من که يار دگر نيز خواهدت
مي باش از آن او که تحمل توان کنم‏

تلخ است دوست داشتن و واگذاشتن
زان تلخ تر که رنجه دل ديگران کنم

با آن که نغمه خوان توام، اي بلند سبز‏
بگذار در درخت دگر آشيان کنم[/b]

سیمین بهبهانی

[You must be registered and logged in to see this image.]

[You must be registered and logged in to see this image.]

Last edited by yady on Sat Apr 10, 2010 10:42 am; edited 1 time in total

این شعر ترانه معروف بوی بهار با صدای گرم استاد نادر گلچین است که در اینجا تقدیم
دوستان میگردد:

نسيم خاك كوي تو بوي بهار مي دهد
شكوفه زار روي تو بوي بهار مي دهد
چودسته هاي سنبل كنار هم فتاده اي
بروي شانه موي تو بوي بهار مي دهد
چو برگ ياس نو رسي كه ديده چشم من بسي
سپيدي گلوي تو بوي بهار ميدهد
تو اي بنفشه موي من بيا شبي به كوي من
كه صبح كام جوي توبوي بهار ميدهد
چه نرگسي چه سوسني چه سبزه اي چه گلشني
هميشه رنگ بوي تو بوي بهار ميدهد
تو اي كبوتر حرم ترانه هاي صبحدم
بخوان كه هاي وهوي تو بوي بهار ميدهد
براي من كه جز خزان نديده ام دراين جهان
بهشت آرزوي تو بوي بهار ميدهد

ماشاالا.. اقا یدی کجا میاری این همه شعرو.خیلی قشنگن

گل خندان که نخندد، چه کند؟
علم از مشک نبندد، چه کند؟
نارخندان که دهان بگشادست
چونکه درپوست نگنجد، چه کند؟
مه تابان به جزازخوبی وناز
چه نماید؟چه پسندد؟چه کند؟
آفتاب ارندهد تابش ونور
پس بدین نادره گنبد چه کند؟
سایه چون طلعت خورشید بدید
نکند سجده، نخُنبد، چه کند؟
عاشق ازبوی خوش پیرهنت؟
پیرهن را ندراند، چه کند؟
تن مرده که برو برگذری
نشود زنده، نجنبد، چه کند؟
دلم ازچنگ غمت گشت چو چنگ
نخروشد، نترنگد، چه کند؟
شیرحق شاه صلاح الدینست
نکند صید و نغرّد چه کند؟

مولانای بلخ

[color=brown]سوخته لاله زار من، رفته گل از کنار من
بی تو نه رنگم و نه بو، ای قدمت بهار من
دوش نسیم مژده ای ، گل به سرِ امید زد
کز ره دور می رسد، سروِ چمنــسوار من
گر به تبسّمی رسد، صبح بهار وعده ات
آینه موج می زند ، تا ابد از غبارِ من
گر همه زخم خورده ام، گل ز کف تو برده ام
باغ ِحناست، هرکجا، خون چکد از شکار من
فرصت دیگرم کجاست ، تا کنم آرزوی وصل
راه عدم سپید کرد، شش جهت انتظار من
آه ِسپندحسرتم ،گرمی مجمری ندید
سوختنم همان بجاست، ناله نکرد کار من
کاش به وامی از عرق، حقّ وفا ادا شود
نم نگذاشت در جبین، گریۀ شرمسار من
خاکِ تپیدنم، که برد، گرد مرا به سوی تو
بندۀ حیرتم، که کرد ، آینه ات دچار من
ظاهر و باطن دگر ، نیست به ساز این نشاط
تا من و تو اثرنواست ، نغمۀ توست تار من
گر به سپهرم التجاست، ورمه و مهرم آشناست
بیدل ِ بیکس توام ، غیر تو کیست یار من [/color]
بیدل

تا پا به کوی آن بت رعنا گذاشتیم
پای دگر بر اوج ثریّا گذاشتیم
صاحبنظر کجاست؟ که گوییم رازِدل
در بند زلف بود، دل آنجا گذاشتیم
گیتیست جایگاه فساد و گزند و زور
این جیفه را به طالب دنیا گذاشتیم
در راه عشق گام به دشت جنون زدیم
مشکوی و شهر و خانه به لیلا گذاشتیم
دامان دوست چون به تأسف زدست رفت
دست دگر به گردن مینا گذاشتیم
گوهر نداشت ساحل دریای خشک لب
رخت امل به دامن صحرا گذاشتیم
اندُه فزود منظرِ آوردگاه دهر
جز درد سر نبود، برآن پا گذاشتیم

استاد عبدالحی حبیبی

مرابه جان تو سـوگندو صـعب سوگندی
که هرگز از تونگردم نه بشنوم پندی
دهنـد پندم و من هیچ پنــد نپذیرم
که پند سود ندارد به جــای سوگندی
شنیده ام که بهشت آنکسی تواند یافت
که آرزو برســـــاند به آرزومـندی
هزارکبک ندارد دل یکی شــــــاهین
هـــــزار بنده ندارد دل خـداوندی
تورا اگرملـک هنـــدوان بدیدی موی
سـجود کردی وبتخـــانه هاش برکندی
وگرتورا ملک چینــــیان بدیدی روی
نماز بردی ودینـــــــار برپراکندی
به منجنیق عذاب اندرم چوابراهیــم
برآتـــش حســـــراتم فکند خواهندی
تورا سـلامت باد ای بت بهار و بهــشت
که سوی قبلۀ رویت نماز خواننــــدی

شهید بلخی(-325ق)ـ

درین ادبکده جز سربه هیچ جا مگذار
جهان تمــــــام زمینِ دلست، پا مگذار
چو خامه تا نکشی خفـــّت نگونساری
به حرف هیچکس انگشت ژاژخامگذار
جهان قلمرو مشق ســیاهکاری نیست
چو امتحــــان قلم نقطه جا بجا مگذار
مقیـــــم خلوت ناموس بی نشانی باش
درت اگر همه دست و دلست وا مگذار
جبین شمع به قدر نم آشــیان صبا ست
تو نیز یکدو عـــــرق دامن حیا مگذار
در آتشــــــــیم ز برق گذشتۀ فرصت
سپند تا نجهی پا به خاک ما مگــــــذار
ترانۀ نگه واپســــــــین چه ابرام است
زخود ودیعت حسرت درین سرا مگذار
حمایت تو بهــــــارآفرین چتر گل است
به فرق بی کلهان دست بی حنــا مگذار
شــــنیده ام تویی آنجا که کس نمی باشد
مرا ز قافــــــــلۀ بی کسان جدا مگذار
تظلّــــــم ضعفـــــــا چند گیردت دنبال
به هرطرف که روی گرد بر قفا مگذار
به داغ می رسد از شعله های شمع آواز
کازین شررکده رفتیم ما، تو جا مگذار
رمــــوز دهر عیانســــت فهم کن بیدل
بنای فطرت خود برفســـــانه ها مگذار
بیدل

یدی جان خیلی خیلی ممنون.امیدوارم دلت و شعرات همیشه بهاری باشه.

درود بر اقا یدی _ بزرگ مرد ایران فروم " مرسی ؛ خیلی قشنگ بودن

سلام بر فائزه خانم گل
از ابراز لطف شما بینهایت سپاسگزارم .
عید شما و آقای وهاب و سایر دوستان عزیز ایران فروم مبارک باد .

بهار بهار
صدا همون صدا بود
صدای شاخه ها و ریشه ها بود
بهار بهار
چه اسم آشنایی ؟
صدات میاد ... اما خودت کجایی
وابکنیم پنجره ها رو یا نه ؟
تازه کنیم خاطره ها رو یا نه ؟
بهار اومد لباس نو تنم کرد
تازه تر از فصل شکفتنم کرد
بهار اومد با یه بغل جوونه
عید آورد از تو کوچه تو خونه
حیاط ما یه غربیل
باغچه ما یه گلدون
خونه ما همیشه
منتظر یه مهمون
بهار اومد لباس نو تنم کرد
تازه تر از فصل شکفتنم کرد
بهار بهار یه مهمون قدیمی
یه آشنای ساده و صمیمی
یه آشنا که مثل قصه ها بود
خواب و خیال همه بچه ها بود
آخ ... که چه زود قلک عیدیامون
وقتی شکست باهاش شکست دلامون
بهار اومد برفارو نقطه چین کرد
خنده به دلمردگی زمین کرد
چقد دلم فصل بهار و دوست داشت
واشدن پنجره ها رو دوست داشت
بهار اومد پنجره ها رو وا کرد
من و با حسی دیگه آشنا کرد
یه حرف یه حرف ‚ حرفای من کتاب شد
حیف که همش سوال بی جواب شد
دروغ نگم ‚ هنوز دلم جوون بود
که صبح تا شب دنبال آب و نون بود


بهارن خجسته باد