هرروزی که میگذرد فاصله بین عالمان دینی وروشنفکران دینی بیشتر وبیشتر میشود.تملقات جناحی وگروهی بر تعلقات دینی واخلاقی چیره میشوند وتعهدات دینی جای خود را به تعصبات جناحی وگروهی میدهند.هرگروه وحزبی خود را حق مطلق ومخالفین خود را باطل انگارند.فاصلها تبدیل به شکاف عمیقی شده اند .وحاصل ان اتشی است که خرمن معرفت و فرهنگ این مرزو بوم و مهد کهنترین تمدن بشری را در برگرفته است.وچه استعدادهایی که به هدر میرود وکینه ها رونق میگیرند و بازار تهمت وافتراو ریا ودروغ گرم میشوند.از جهتی در شعارهایخود میگویم که سیاست ما عین دیانت ماست ولی در اعلان مواضع واظهارات سیاسی خود گوی سبقت را از رادیکالترین کشورهای لیبرال ولائیک غربی می رباییم.هرجا که سخن از منتقدین ومخالفین حزبی وگروهی خود میکنیم خودرا مرید امام ورهبری میدانیم وانها را محور قرار میدهیم ولی در گفتار وکردار سیاسی خود اخلاق ماکیاولی را به نمایش میگذاریم.عجیبتر اینکه در عناوین سایتها وروزنامه ها وحتی سخنرانیهای خود با ذکر نام رحمانی خدا ودعای فرج ویا ایه ای از کلام خدا شروع ولی در ذیل وتحت عنوان انها سخیفترین تهمتها وغیبتهای نوشتاری وگفتاری را بکار میبریم که از گناهان ماتآخر محسوب میشوند وپیوسته گریبانگیر ماست. تملق جای تعهد را گرفته .خدمت بوی سیاست میدهدو سیاست سوی قدرت میدود.کار به جایی رسیده که اگر خدمتی جهت امورات مردم وکشور انجام پذیرد به مطامع سیاسی تعبیرمیگردد و به ان تعریف و واگوییه میشود.سخن زیاد است ومجال تنگ
راستی ما به کجا میرویم ؟!
راستی ما به کجا میرویم ؟!