به که گویم غم این غصه ویرانی خویش
غم شبهای سکوت و دل بارانی خویش
گله از هیچ ندارم نکنم شکوه از او
که شدم بنده پا بسته و سودایی خویش
به کدامین گنه این گونه مجازات شدم
همه دو نالم و سوزم ز پشیمانی خویش
من از این پس شده ام راوی و گویم همه شب
غزل چشم تو و قصه نادانی خویش
غم شبهای سکوت و دل بارانی خویش
گله از هیچ ندارم نکنم شکوه از او
که شدم بنده پا بسته و سودایی خویش
به کدامین گنه این گونه مجازات شدم
همه دو نالم و سوزم ز پشیمانی خویش
من از این پس شده ام راوی و گویم همه شب
غزل چشم تو و قصه نادانی خویش