حقیقت تلخ

آمده ام ، با دیده ای اشک آلود. قلبی خونین و روحی مایوس تا از روی حقیقتی پرده برگیرم . حقیقتی دردناک و کشنده که تا اعماق استخوانهایم را می سوزاند و آ سمان روحم را مکدر میکند و پوچی دنیا را نمایان می سازد . وای به وقتی که انقلابی ، از جان گذشته ای سخن از پوچی بگوید .

هستند کسانی که ، جز به مصالح خود نمی اندیشند و احساس آنها ، از ابعاد حجمشان تجاوز نمی کند .

اگر یک انقلابی راستین مایوس گردد ، کسی که سراسر حیاتش مبارزه ، فداکاری ، عشق ، شور ، سوز ، درد ، غم ، تحمل ، استمرار و نشاط است . آنگاه فاجعه ای بزرگ رخ داده است. آ ری فاجعه ای بزرگ !

آنجا که آدمی از همه چیز می برد ، از لذت زندگی دست بر می دارد و از مال و منال دنیا می گذرد . خوشی ها و خواستنی ها ی زندگی در نظرش نا چیز و پست می شوند . از ابعاد احتیاجات مادی بشری می گذرد و به خاطر هدفی بزرگتر فوق همه چیز و فوق حب ذات و خودخواهی ها و فوق تجارت طلبی های زندگی ، به دنیای انقلاب به خاطر عدل ، عدالت و به عالم فداکاری برای تامین هدف مقدسش قدم می گذارد و از همه چیز خود حتی حیات خود نیز می گذرد .....

آنگاه اگر مایوس و نا امید گردد فاجعه ای رخ می دهد.

یک یا حسین با میر حسین

آقا جاوید که حتما پنجاه و هفتی هستی و سالهای انقلاب و جنگ را در کودکی پشت سر
گذاشتی وسختیهای آن دوران را بیاد داری که عاقبت پیروزی ار آن حق جویان بود.
مأیوس مباش که یأس از جنود شیطان است .
ان مع العسر یسرا

سلام من کوچیک شما جواد هستم
من مایوس نیستم
من این نوشته رو از طرف کسی نوشتم که خیلی دوست داشت که بیاد و اون نشاط و شادابی و مهر و محبت زمان جنگ رو دوباره به خونه ها بیاره ولی بهش اجازه ندادند