در قرآن عواملى براى بخشش گناهان بيان شده، از جمله: 1. توبه واقعى و استغفار و جبران و اصلاح گذشته، «الاّ الّذين تابوا وأصلحوا و بيّنوا فاولئك أتوب عليهم و أنا التوّاب الرّحيم»(بقره، 160.) البته توبه‏ى كتمان حق، بيان كردن آن و توبه‏ى ترك نماز، قضاى آن و توبه تلف‏كردن مال مردم، پرداخت آن است.
2. ترك گناهان كبيره سبب بخشايش ساير گناهان است. «اِن تَجتَنِبوا كبائر ما تنهون عنه نُكفِّر عنكم سيّئاتكم»( نساء، 31.)
3. انجام دادن كارهاى نيك، «انّ الحَسَنات يُذهِبنَ السيّئات»
4. نماز جماعت، در حديث مى‏خوانيم: شخصى پس از نماز، خدمت پيامبرصلى الله عليه وآله رسيد و گفت: من خلافكارم! مرا حدّ زده و تنبيه كنيد! حضرت فرمود: چون در نماز جماعت شركت كرده‏اى خدا تو را مى‏بخشد؛ البته حساب مال مردم جداست.
5. پاك كردن مال از حرام، از امام صادق‏عليه السلام سؤال شد: شخصى از راه طاغوت دارايى و درآمدى را به دست آورده و به فقرا كمك مى‏كند و آيه «انّ الحسنات يُذهبنَ السيّئات»(هود، 114.) را دستاويز قرار مى‏دهد. حضرت فرمود: «انّ الخطيئة لا تكفر الخطيئة»(تفسير نور، ج 5، ص 391، به نقل از تفسير كنز الدقائق.) با گناه نمى‏توان گناهى را پوشاند. آنچه را به دست آورده، مال حرام است و تصرّف در مال حرام - به هر شكل - حرام است.
6. گذشت از خطاها مردم، قرآن ابتدا مى‏فرمايد: «و ليعفوا و ليصفحوا» سپس مى‏فرمايد: «الا تُحبّون أن يغفر اللّه لكم»(نور، 22.) مردم بايد از خطاى يكديگر بگذرند، كدورت‏ها را كنار بزنند، آيا دوست نداريد كه خداوند شما را ببخشايد؟