گرچه از نگاه و ديدگاه بعضى، بزرگ‏ترين نعمت، زندگى همراه با رفاه و امكانات و مقام و ثروت و قدرت و محبوبيّت است؛ امّا حقيقت اين است كه بزرگ‏ترين نعمت آن است كه انسان را به هدف واقعى برساند.
كسى كه انواع نعمت‏ها را داشته باشد؛ ولى به هدف نرسد، مثل كسى مى‏ماند كه انواع ماشين‏ها را دارد، ولى خود در خيابان‏ها سرگردان است.
بنابراين، بزرگ‏ترين نعمت، هدايت الهى و معرفت و اطاعت كامل و داشتن هاديان معصوم و نجات از هوسهاى درونى و طاغوت‏هاى بيرونى است.
قرآن مى‏فرمايد: «اتممت عليكم نعمتى و رضيت لكم الاسلام دينا»(مائده، 3.) يعنى با آمدن قرآن و پيامبر اسلام و تعيين رهبرى معصوم براى بعد از پيامبر نعمت بر مردم تمام و دين كامل و خدا راضى شد و در ذيل آيه «ثمّ لتسئلنّ يومئذ عن النّعيم»( تكاثر، 8)
همچنين امام رضاعليه السلام فرمود: مراد از نعمت، ولايت ما اهل بيت است، خواه در رفاه و زندگى باشد يا در تلخى و شهادت.
با اين نگاه است كه فرزند 13 ساله‏ى امام حسن مجتبى‏عليه السلام (حضرت قاسم) در كربلا در پاسخ به عموى خود مى‏گويد: مرگ براى من از عسل شيرين‏تر است؛ زيرا حق را فهميدم و رهبرم امام معصوم است و هدفم مبارزه با ظلم و جانم را با خدا معامله مى‏كنم.