روزي خواهم آمد

روزي خواهم آمد و پيامي خواهم آورد
در رگ ها نور خواهم ريخت
و صدا در داد اي سبدهاتان پر خواب سيب آوردم سيب سرخ خورشيد
خواهم آمد گل ياسي به گدا خواهم داد
زن زيباي جذامي را گوشواري ديگر خواهم بخشيد
كور را خواهم گفتم : چه تماشا دارد باغ
دوره گردي خواهم شد كوچه ها را خواهم گشت جار خواهم زد : آي شبنم شبنم شبنم
رهگذاري خواهد گفت : راستي را شب تاريكي است كهكشاني خواهم دادش
روي پل دختركي بي پاست دب اكبر را بر گردن او خواهم آويخت
هر چه دشنام از لب خواهم برچيد
هر چه ديوار از جا خواهم بركند
رهزنان را خواهم گفت : كارواني آمد بارش لبخند
ابر را پاره خواهم كرد
من گره خواهم زد چشمان را با خورشيد ‚ دل ها را با عشق سايه ها را با آب شاخه ها را با باد
و به هم خواهم پيوست خواب كودك را با زمزمه زنجره ها
بادبادك ها به هوا خواهم برد
گلدان ها آب خواهم داد
خواهم آمد پيش اسبان ‚ گاوان ‚ علف سبز نوازش خواهم ريخت
مادياني تشنه سطل شبنم را خواهم آورد
خر فرتوتي در راه من مگس هايش را خواهم زد
خواهم آمد سر هر ديواري ميخكي خواهم كاشت
پاي هر پنجره اي شعري خواهم خواند
هر كلاغي را كاجي خواهم داد
مار را خواهم گفت : چه شكوهي دارد غوك
آشتي خواهم داد
آشنا خواهم كرد
راه خواهم رفت
نور خواهم خورد
دوست خواهم داشت

san benim san yar

هر چه دشنام از لب خواهم برچيد
هر چه ديوار از جا خواهم بركند
رهزنان را خواهم گفت : كارواني آمد بارش لبخند

بسیار زیبا
عالی
کاش همه دارای طبعی لطیف مانند سهراب بودند
ولی بنده بعضی از این تعابیر را نمی فهمم ولی از بدیع بودن جملات و آهنگ کلام به وجد می آیم
من الاغی دیدم ینجه را می فهمید
ممنون داداش سزار

سهراب در شعرهاش طبیعت رو نقاشی کرده و به نظر من خیلی بهتر از منوچهری دامغانی این کار رو کرده ، از آقا سزار خیلی ممنونم بابت این شعر خیلی خوبی که از سهراب انتخاب کرده اند.

سلام دوستان

روزی خواهم آمد.



روزی خواهم آمد و پرواز را با دوبال به کودکانی پابرهنه که بادبادک هوا می کنند خواهم آموخت،

روزی خواهم آمد و خطی از عشق را به یادتان می آورم از دل قصه های کتابهای خاک خورده در ذهنهای راکد ،

روزی خواهم آمد و سلامم را تقدیم به آنان کنم که حرفهای ساده خویش را در دلهایشان انبار کرده اند،

روزی خواهم آمد و باران را در کاسه تمامی گدایان خواهم ریخت تا بپاشند بر کویر ناامیدی خویش،

آن روز من می آیم ، می آیم

و زندگی را به همه آنان تقدیم می کنم که در خلسه زمان، زندگی را با طعم سیب و شقایق و غروب و ماهی و ماه و دریا نمی بینند.

می آیم، بسان نسیم، که پرده پنجره دلها را کنار می زند و هوای ملال آور اتاق دل را تازگی نمناک یاس می دهد،

می آیم، بسان تشعشع طلوع خورشید پشت کوه که شبنم های آبادی مردمان بی آلایش وگرم را بیدار می کند،

می آیم بسان نغمه آوازی در شبی مهتابی که کوچه ها را در دل خویش مسحور می کند،

من از بیکرانی ابرها تا به وسعت دریاها با خود احساس خواهم آورد ، نقش خیالی تازه، یا که نیاز یک دوست، که چمنزار دل را یک دست بلرزاند.

آنگاه تو خود می دانی که چطور واژه های سبزت را در ابعاد این سلولها کشف کنی.

انگاه تو خود می دانی که عروسک خیمه شب بازی باشی یا پرستویی که در خط افق مرزها را می شکند و رویای آزادی را ازدنیا برای خود می گیرد.

پرواز کن ای پرستو، پرواز کن، در دورها،در اوج ها، بسوی نور، بسوی ماه، بسوی آنجا که دگر حرف از دلمردگی و سکون ، نشستن نباشد.

روزی خواهی آمد وقصه تماشای ابرها و دریا ها و طراوت جنلگها و جادوی کویر و سکوت شب و دل انگیزی صبح را که هدیه به تن دیگری دادی، برایم خواهی گفت .

روزی خواهم آمد و تو خواهی گفت که تمامی ذرات انسانیت امانت گذارده ام را بی هیچ چشمداشتی به دیگری بخشیدی

شاید آنگاه همه این امانت را دل خویش بکارند وبیفشانند و روزی خواهند آمد برای دیگری.

ممنون جواد آقا