بیچاره نَفَس ، بیچاره زندگی

بیچاره نَفَس ! آهسته و پاورچین پاورچین می آید و می رود تا نکند که زندگی در زیر پاهای آلودگی ، بیدار شود !
این دیوی که خواستن ، به جان ِ رفتن انداخته است ، چنان می رود که گویی بادپایی در کوره راهی به دامنه ی کوه آرزوها می کشانَدَش! و هرچه از راه می پیماید ، به خیال گریز از خواستن و درنماندَن در سنگلاخ واماندگی ، پای رفتن را شتاب می زند. می رود اما ، به کدام سو؟ نَفَس ، از نَفَس ، می افتد ، و زندگی به افسوس ِ تغافل ، از رفتن باز می مانَد.
بیچاره نَفَس!
بیچاره زندگی !
اکنون راهی نیست
نه در پس ، نه در پیش

"نَفَس ، از نَفَس ، می افتد"
ترکیبی بسیار زیبا
شرمنده جناب سهیل خان می شود راجع به نوشته توضیحی دهید
آهنگ متن بسیار زیباست ولی مفهوم آنرا به علن قلت آی کیو نمی فهمم
ممنون

احمد آقا شما ذخیره ی بی بدیل هوشمندی و درایت هستید دوست عزیز و برادر خوش قلبم ، اما بنا به فرمان ، سر فرود می آورم و تعبیر می کنم :
این خواستن و تمناست که انسان را وادار به رفتن می کند و وقتی که به راه می افتد تا به خواسته و تمنای وجودش می رسد ، می بیند هرچه که می رود ، نه آن که نمی رسد ، بلکه همچون سایه ای که به دنبال صاحبش روان است ، این خواهش او را رها نمی کند و هرگز هم به انتهای راه نمی رسد. برای نیل به خواستن ها و تمنا ها و آرزو ها و عشق ها ، به خیال وارگی و ره بارگی می رسد ، یعنی خسته می شود از خواستن و رفتن و می خواهد بنشیند و استراحت کند ؛ اما دیر فهمیده که این خواستن و رفتن ، چرخه ای دوار از رفتن از نقطه ی صفر و رسیدن به نقطه ی صفر است ! یک سیکل از عبث و بیهودگی و حالا که می خواهد استراحت کند ، دیگر هیچ نفسی برایش نمانده ، زیرا که نفس هم از نفس افتاده است ؛، اما انسان هنوز به هیچ کدام از خواسته هایش نرسیده است
گستاخی کردم که در محضر شما توضیح دادم
ببخشید