ما انسانها بر زمين راه مي رويم . با يک سبد درجلو و يک سبد در پشت
در سبد جلو صفات نيک خود را مي گذاريم . و در سبد پشتي عيب هاي خود را نگاه مي داريم . به همين دليل در طول روزهاي زندگي ،
چشمان خود را بر صفات نيک خود مي دوزيم و فشارها را در سينه مان حبس مي کنيم .
در همين زمان بي رحمانه در پشت سر همسفرمان که پيش روي ما حرکت ميکند تمامي عيوب او را مي بينيم .
بدين گونه است که درباره خود بهتر از او داوري مي کنيم بي آنکه بدانيم کسي که پشت سر ما راه ميرود به ما به همين شيوه مي انديشد