من اعتقاد دارم خدای بزرگ انسان را به اندازه ی درد و رنجی که در راه خدا تحمل کرده است٬ پاداش می دهد و ارزش هر انسانی به اندازه ی درد و رنجی است که در این راه تحمل کرده است و می بینم که مردان خدا بیش از هر کسی در زندگی خود٬ گرفتار بلا و رنج و درد شده اند. علی بزرگ (ع) را بنگرید که خدای درد است٬ که گویی بند بند وجودش با درد و رنج جوش خورده است.حسین (ع) را نظاره کنید که در دریای از درد و شکنجه فرو رفت که نظیر آن در عالم دیده نشده است و زینب کبری (س) را ببینید که با درد و رنج انس گرفته است.

درد٬ دل آدمی را بیدار می کند. روح را صفا می دهد٬ غرور و خودخواهی را نابود می کند٬ نخوت و فراموشی را از بین می برد و انسان را متوجه خود می کند.

خدایا! تو را شکر می کنم که مرا با درد آشنا کردی تا درد دردمندان را لمس کنم و به ارزش کیمیایی درد پی ببرم و ناخالصی های وجودم را در آتش درد بسوزم و خواسته های نفسانی خود را زیر کوه غم و درد بکوبم و هنگام راه رفتن روی زمین و نفس کشیدن٬ وجدانم آسوده و خاطرم آرام باشد٬ تا به وجود خود پی ببرم.

از مناجات های شهید چمران

منبع: همشهری جوان٬ شماره ی ۱۲۱

منبع.konkuri.blogfa.com