آفريدگار مهربانم!
چشمه قنوتم سرشار از نياز است و چشم‌هايم به خورشيد لطف و كرم‌ات خيره مانده است.
اي خدايي كه تنها با اشاره تو، سيب از درخت مي‌افتد و ماه از چشم آسمان!
... و اشك ها و لبخند ها از كرامت بي بديل تو شكل مي‌گيرند.
چراغ علاقه و اميد را در دلم روشن نگهدار!
اي بي‌همتايي كه عشق را آفريدي تا پلي باشد ميان تو و شيفتگان با صفايت،
نه بي دانه ی گندم، دنيا معنايي دارد، نه بي عشق!
كه دنيا خود خوشه‌ي گندمي ست بر منقار پرنده‌اي عاشق.
پس اي عشق مطلق!
پايداري در مسير عشق را به من بياموز!