آفريدگار مهربانم!
چشمه قنوتم سرشار از نياز است و چشمهايم به خورشيد لطف و كرمات خيره مانده است.
اي خدايي كه تنها با اشاره تو، سيب از درخت ميافتد و ماه از چشم آسمان!
... و اشك ها و لبخند ها از كرامت بي بديل تو شكل ميگيرند.
چراغ علاقه و اميد را در دلم روشن نگهدار!
اي بيهمتايي كه عشق را آفريدي تا پلي باشد ميان تو و شيفتگان با صفايت،
نه بي دانه ی گندم، دنيا معنايي دارد، نه بي عشق!
كه دنيا خود خوشهي گندمي ست بر منقار پرندهاي عاشق.
پس اي عشق مطلق!
پايداري در مسير عشق را به من بياموز!
چشمه قنوتم سرشار از نياز است و چشمهايم به خورشيد لطف و كرمات خيره مانده است.
اي خدايي كه تنها با اشاره تو، سيب از درخت ميافتد و ماه از چشم آسمان!
... و اشك ها و لبخند ها از كرامت بي بديل تو شكل ميگيرند.
چراغ علاقه و اميد را در دلم روشن نگهدار!
اي بيهمتايي كه عشق را آفريدي تا پلي باشد ميان تو و شيفتگان با صفايت،
نه بي دانه ی گندم، دنيا معنايي دارد، نه بي عشق!
كه دنيا خود خوشهي گندمي ست بر منقار پرندهاي عاشق.
پس اي عشق مطلق!
پايداري در مسير عشق را به من بياموز!