چرا ما آدما عادت کردیم برای احترام گذاشتن به دیگران ، اونها رو دسته بندی می کنیم؟ یعنی احترام و ارزشی که برای طرف مقابلمون قائلیم بر حسب امتیاز و منزلت اجتماعیه که به شخص میدیم .مثلا اگه کسی پولدارتره ،یا محله بهتری ساکنه، یا عنوان و پست مهم شغلی داره، به یک آدم معمولی تر ترجیح میدیم و عناوین والقاب دهن پر کن تری رو به طرف نسبت میدیم.اگه نذری میدیم سرگل غذا رو براش میکشیم و اگه مهمونی دعوتش میکنیم جای گرم و نرم تری بهش میدیم.اگه بخوایم بهش کادم بدیم میریم دنبال یه هدیه گرون قیمت.اینایی رو که میگم به عینه دیدم .من یه نظری دارم. از نظر من همه آدمها محترم ، زیبا و قایل ستایش و دوست داشتنی اند، مگر زمانی که جوهره انسانیت نداشته باشند. چه بسا افرادی رو دیدم و حتی از نزدیک باهاشون در ارتباط بودم (و هنوز هم هستم) که از جهت ثروت و مال و منال و محل سکونت و حسابهای بانکی با رقمهای نجومی رتبه های بالایی دارند ، اما.... اما از باب انسانیت، گذشت، بخشش، دست و دلبازی و افتادگی از یک آدم مسکین هم مسکین ترند! برای احترام به دیگران اونها رو از غربال رد می کنند.

یاد بگیریم که همه آمها ، در درجه اول آدمند و مخلوق خدا. پس این آفریده خدا حداقل به خاطر اینکه مخلوق چنین خدای بزرگ و عزیزیه قابل احترامه.یاد بگیریم وقتی به کسی احترام میذاریم در درجه اول به خودمون احترام گذاشتیم و برای خودمون عزت
خریدیم .یادبگیریم در پس چهره های مختلف قلب و دلهای مختلفیه که ما ازش بیخبریم .یاد بگیریم ملاک ارزش گذاری و احترام به دیگران چیزهایی فراتر و بالاتر از پول و مقام و ثروته که اگه کسی اونا رو داشته باشه ثروتمند واقعیه.چون توی دل همه آدمها یک خونه داره!